یه جـــــــای خـــــوب و با صفا
تـــــوی دهـــــی اون دور دورا
بازی می کرد تو دشت و دمن
یه پسری بود اسمش حسن
بازی می کـــرد با بچــــــه ها
همه اش ولو تو کــــــــوچه ها
| چه بچــــــــه ای آه و آه و آه |
صبح می خوابید تا ســـاعت ده |
|
| همه کارش بد و ناتـــــــــموم | تنبلی می کرد نمی رفت حموم | |
|
از صبح تا شب بخور و بخواب |
تــوی خونـــــــــه یا کـــــــنار آب |
|
سرو صدا به پا می کــــــرد |
با بچــــه ها دعوا می کــــــــرد |
|
|
کنار ننه ، بنشین همین جا |
ننه اش می گفــت : حسنی بیا |
|
|
این قدر ، تو کوچه ها نمون |
مشقهامو بنویس ، درساتو بخون |
| بازی نکن از صبح تا شـــب |
صبح زود پاشو برو مکــــــتب |
|
| دائم نمی رن تو کوچـــه ها |
یه نگاه بکنی به بچــــه ها |
|
| بدون دعوا به مکتب می رن |
چه آروم و جچه سر به زیرن |
|
بازی رو فرامـــوش نمی کرد |
اما حســـــــن گــــوش نمــــی کرد |
|
|
همه کـــــــاراش بد و ناتموم |
درس نمی خوند ، نمی رفت حموم |
|
|
دیگه غذایی نمی پخت براش |
یه روز ننــه اش ، دعوا کرد باهاش |
|
دیگه تنها موند توی کوچه ها |
قهر کردن باهاش همه بچه ها |
|
|
نه هم صحبتی نه یه آشـنا |
حسنی دیگه شد تک و تنهـــــا |
|
|
برای دوستانش لک زده دلش |
همه اونـــها کــــــردن ولــــــش |
| دوید و رفت پیـــــش مــــــادرش |
فکری اومـــــــد تـــــوی ســـــرش |
|
| یه بقچه روی دوشش گذاشتش |
از توی خونه یه حـــــــوله برداشت |
|
| رفت و میون حمــــــــوم نشست |
یه لیف و صابون گرفت به دست |
|
حسنی نگو یه دســـــــته گـــــل |
تمیز شـــــد و تپـــــل و مپل |
|
|
شب خواب دوستاش و می دید |
اومد خونه شب زود خوابید |
|
|
ننه حسن یهـــــو اونــــــو دیـــــد |
کله صبح گـــیوه پوشــــــید |
|
اول صـــــبح بی ســــــرو صــــدا |
گفت حسنی ، می ری به کــــجا ؟ |
|
|
درس بخونم ، نباشـــــم تنـــــها |
گفت : می رم مکتب ، پیش بچه ها |
|
|
خنده اش گرفت قاه قاه خندید |
تا مادرش این حـــــــرف و شـــــنید |
| به مکتب می رم کارم بــــده ؟ |
حسنی می گفت ننه چی شده |
|
| باید به مکتب می رفتی دیروز |
آخه عزیزم ، تعطــــــیله امــــــروز |
|
| آدم بی نظم سست و بیکاره |
بدون هر کاری موقــــعی داره |
|
دیگه هم با مــــــن نکـــــن لجبازی |
هم می ری مکتب هم می ری بازی |
|
|
همه کـــــــارها روبرا می شــــــه |
با نظم و ترتیب بدون همـــــــــیشه |
|
|
خنده اش گرفت چون که می دید |
ننه حسن قـــاه ، قـــــاه خـــــــندید |
|
|
وقتی می رفت جمعه می رفـــــت |
حسنی به مکــــــتب نمی رفــــــت |
